(Hoe het CKK’25 een groot succes werd) (foto’s hier)
Het is een bekend gegeven; bij de jaarwisseling hebben we goede voornemens en zijn we (nog) hoopvol gestemd als het gaat om het inlossen van de aan onszelf gemaakte beloften. Het zal zeker geen uitzondering zijn als bij een mens de hoop op het trouw blijven aan hemzelf snel vervliegt. In ieder geval behoort de schrijver dezes tot de categorie van ‘zwakkeren’ die snel al ‘verraad pleegt’ aan zichzelf.Hoe dan ook, goede voornemens en een daaruit voortspruitende gretigheid om er nu eens écht iets van te maken genereren energie, maken krachten vrij om een tandje bij te zetten, meer van betekenis te willen en te kunnen zijn voor de ander. Of die levensinstelling een langer leven beschoren is, moet dan maar even afgewacht worden. Enige reserve jegens het welslagen van een dergelijke missie lijkt dan gepast.
Aansluitend bij deze laatste zin kan ik niet anders concluderen dan dat de Clubkampioenschappen 2025 van TTC Kluis, in het vervolg van dit relaas gecomprimeerd tot ‘CKK’, een sprekend voorbeeld zijn van een succesverhaal als het gaat om het inlossen van verwachtingen en gestelde doelen.Was de editie het jaar daarvoor niet al een geslaagd evenement – een grote opkomst, een strakke, bijdetijdse organisatie en een open, sportief geleverd slagveld – die van dit jaar deed het, op zijn zachtst gezegd, nog eens dunnetjes over.
TTC Kluis mag zich verheugen in een breed draagvlak. Niet alleen op bestuurlijk niveau, maar ook wanneer het gaat om het voor mekaar krijgen van renovaties, reparaties en het organiseren van evenementen. Waren het vorig jaar Anco ‘the Walrus’ Balfoort en Jack ‘the Giant’ Hameleers die alles in goede banen leidden, deze keer vormden Job ‘the Sniper’ Hoedemakers en Monique ‘die Peitsche’ Kuijpers een goed geoliede machine die de meute van veertig deelnemers in beweging zette … en hield. Dat laatste bleek geen lichte opgave. Maar daarover later meer.
Volgens een voor de scribent van dit stukje moeilijk te volgen schema werden de wedstrijden afgewerkt. Het voert hier te ver de erachter schuilende principes uit de doeken te doen. Hoogstens kan vermeld worden dat gestart werd in kleine poules (van 3, soms 4), waarna volgens een soort knock out systeem met herkansingsmogelijkheden verder gespeeld werd. Hoe dan ook, iedereen kwam aan zijn trekken en zag zijn dag met actieve sportbeoefening goed gevuld. Prettige bijkomstigheid vormde het steeds afgekondigd horen van duels waarbij concrete namen genoemd werden. Ultieme uitdaging voor Monique en Job bleef het gecompleteerd houden van het wedstrijdschema. Blessures, het uiteindelijk niet komen opdagen of anders het met de grenzen van de energiehuishouding geconfronteerd weten, brachten het beste in het improvisatievermogen van de organisatie naar boven.
Uiteindelijk bleef alles op rolletjes lopen, al dreigde de logica, zeker voor de verantwoordelijke van dit stukje, steeds meer van zijn bevattingsvermogen af te drijven.
Uiteindelijk ging het om ‘het feest’ zelf, om het grenzeloze genoegen met elkaar in een competitieve bubbel te verkeren, waarin fanatisme, geldingsdrang, kameraadschap, humor, waardering en respect voor elkaar een deugddoende en geluk genererende cocktail vormden.
Bijkomend, maar niet minder noemenswaardig detail was dat het deelnemersveld bestond uit een mengeling van gender, etnische achtergrond, leeftijd en getalenteerdheid. Een samenleving in het klein dus waarbinnen plezier, onbevangenheid, ‘ons kent ons’ en ‘je bent welkom geheten’ de boventoon vormden.
Hoe dan ook, het ging toch om de competitie, om het je meten kunnen met een ander en om het bevestigd krijgen van bij jezelf veronderstelde kwaliteiten. Dus brandde de strijd los in de beginpoules.
De resultaten bevestigden de wetten van de rechtsorde als het ging om de eerste schifting van niveaus. Van het front geen nieuws, zou men kunnen zeggen, ware het niet dat Mark Kiel zich stuk beet op het halsstarrig, zuigerige spel van Jan van Adrichem en Rudie van der Blom eerste werd in zijn poule. Niet omdat hij daartoe niet in staat kon worden geacht, maar omdat hij, per uitzondering, liet zien dat hij meer in zijn mars heeft dan zijn omgeving bij hem aanwezig geacht ziet.
Irene leverde een bewijs dat trainingsijver en gedrevenheid uiteindelijk vruchten afwerpen. Zij won van Margo, die stiekem ook aan de verbetering van haar techniek blijft werken en daarbij zeker ook vorderingen maakt.
‘Kleine’ successen tegen ‘grote’ mensen en ‘grote’ successen tegen ‘kleine’ zorgden voor een atmosfeer, die een bescheiden clubje zou kunnen laten dienen als blauwdruk voor de wereldvrede .
Het voert te ver om alle feitelijkheden te beschrijven, maar het evenement deed in dit prille stadium volledig recht aan het doel waarvoor het in het leven was geroepen. Speelplezier, competitieve geldingsdrang en gezond opportunisme vormden de ingrediënten voor een gerecht dat achteraf door alle ‘consumenten’ zeker als driesterrig zou kunnen worden beoordeeld.
Hoe ingewikkeld en voor mutaties vatbaar het wedstrijdschema ook was, althans voor de verantwoordelijke voor dit redactionele stukje, de ‘output’ bleef garant staan voor een natuurlijke selectie tussen titelkandidaten, ‘dark horses’ en ‘kansarmen’. Het kon de pret niet drukken. Interessante en amusante clashes stonden garant voor een sfeervol vervolg van de dag. Opvallend was dat zowel de tafels als de beschikbare zitplaatsen en de kantineruimte druk bezet bleven. Emoties bij de sportbeleving liepen naarmate de schifting in de krachtsverhoudingen vorderde verder op, de tongen kwamen steeds gemakkelijker los en de koelkasten bleken vatbaarder voor een snelle aanvulling.
De onvoorspelbaarheid van de uiteindelijke resultaten werd bekrachtigd met het bij herhaling verlenen van ‘bye’s’. Saillant detail: enkele spelers viel dit privilege bij herhaling ten deel. Fraude? Verstrengeling van belangen? De vinger was er niet achter te krijgen. Wellicht ook beter. Nader onderzoek zou iets aan het licht kunnen brengen dat onrust in ons kluppie kon veroorzaken.
Iedereen was happy, genoot van het verkeren onder gelijkgestemden en het vrij maken in het hoofd.
Men kon echter niet om de feiten heen. Prestatiesport kent onverbiddelijke wetten, waarbij de onvoorspelbaarheid en het recht van de sterkste een moeilijke relatie met elkaar onderhouden. Ten bewijze daarvan moest Omid Khosravani, de ambterende clubkampioen, alles uit de kast halen om ‘Slegde Hammer’ Bart Huizinga van zich af te houden. De 3-0 zege van de papa van Mina en Niva was een misleidende afspiegeling van de werkelijke krachtsverhoudingen. De confrontatie tussen ‘Rumbling Ruppe’ en ‘Jolly Jumper’ Jelle Haagen bleek voor laatstgenoemde het scenario voor een Houdini-act. ‘Die Peitsche’ beet zich stuk op ‘oldie’ ’Bluffing Bock’ en bij de jeugd, iets later deze dag opgestart, ontdeed zich Niva na een spannende strijd van Jamie. Het spel was inmiddels op de wagen en het hek van de dam.
In de slotfase, het liep stilaan in de richting van de eind(af)rekening, verraste ‘Koene’ Koen Janssen ‘Boem Boem’ Shannon Balfoort, had ‘Onverschrokken’ Olaf tegen ‘die Peitche’ het laatste woord en toonde Jos Huntjens geen compassie met ‘Bluffing Bock’.
De strijd om de verdeling van de ereplaatsen bij de jeugd leverde voor Jaimie een derde plek op. Hij won van Mina (11/7 -6/11 – 11/9 – 11/6). De finale tussen Niva en Ties, parallel gespeeld met ‘de grote mensen eindstrijd’ werd in het voordeel van het dartele veulen met de paardenstaart beslist.
De ‘grote finale’ werd gespeeld tussen Job ‘the Sniper’ (de verdenkingen van malversaties bij het zelf kunnen uitstippelen van de route naar de titel drongen zich weer op) en Jelle. Laatstgenoemde beet zich stuk op het even van niveau getuigde als gedegen spel van de regisseur van de dag. Een volkomen verdiende einduitslag. Job Hoedemakers terecht clubkampioen TTC Kluis 2025. Je bent vrijgepleit van elke verdachtmaking van ‘valsheid in geschrifte’
De erop volgende ‘ceremonie protocolaire’ werd in twee delen geknipt. De jeugd was nu een keer als eerste aan de beurt. Niva mocht het hoogste trapje betreden, Ties en Jaimie flankeerden haar. Mina werd heel mooi 4de, gevolgd door Wouter (5de), Chris (6de) en Jiri (7de ).
Lynn Theunisz, uitkomend in de koningsklasse die ‘senioren’ heet, ontving de laureaten vanwege haar hoogste ranking als junior. ‘Boem Boem’ Shannon Balfoort eindigde als eerste dame in deze categorie.
De kelen bleven dan wel al gedurende lange tijd gesmeerd, de magen bleken steeds meer toe aan een bezoek aan de frietwagen, die bij de uitgang van de parkeerplaats kampement had gemaakt.
Even een welkom intermezzo na de woordenstroom van spreekstalmeester ‘Bluffing Bock’. De oren kregen rust, de smaakpapillen werden geactiveerd. Voor €7 gedurende pakweg anderhalf uur vrij snacken kon gezien worden als een sympathieke geste van het Kluisbestuur.
Na de culinaire break – voor menigeen was het goed geweest, de geest verzadigd, het lichaam te vermoeid en het gehoor overvraagd – trad deel twee van de slotrede van ‘Bock’ in werking. Zijn gehoor, verkerend in een maalstroom van gedachten, gevoelens en (angstige) verwachtingen, hoopte dat het niet te lang zou duren, maar kon ook moeilijk leven met het denkbeeld iets gemist te hebben in geval van een vroegtijdig vertrek.
‘Bock’ kwam ermee weg, maar revancheerde zich door alle deelnemers te trakteren op ‘some minutes of fame’. Hier en daar zijstapjes makend naar thema’s die er in het (verenigings)leven werkelijk toe doen en de steunpilaren van de club en weldoeners van de dag in de spotlights zettend, werkte hij toe naar een gelukzalige afsluiting van deze alweer zeer geslaagde dag.
Arold zette het kampioensteam Heren 4 daarna nog even in het licht. Osman, Jos, Jos, Léon Jan en Job (Budé) werden gefêteerd. Proficiat mannen!!
Zonder de eventueel niet genoemden te kort te doen, Monique en Job, dank voor het in goede banen leiden van het dagprogramma, Frank en ook jij weer Job, voor het voorkomen van uitdrogingsverschijnselen, Sandra, Marc, Piet, Irene en dochterlief, voor de geduldige en klantvriendelijke bardienst. Arold, bedankt voor de infrastructurele voorbereidingen en sfeerbevorderende aankleding van de kantine (samen met Irene). Eens te meer bleek dat ‘vele handen maken licht werk’ en ‘samen staan we sterk’ niet aan sleet onderhevige clichés zijn bij het in de lucht houden van een vereniging die ondanks het zich door de nukken en grillen van een steeds veranderende samenleving geringeloord voelen, overeind blijft. Voorwaar een zegen.
Als deze dag een voorteken is voor de rest van het jaar, dan zijn we al halverwege 2025. Een goed begin is immers het … Maar de tijd moet ook alweer niet te snel gaan, hè.
Tot volgend jaar.
T. Opspin
