Vrijdag de 13de

De meeste mensen zouden zich op deze dag nog eens bedenken voordat ze op de fiets springen om naar een whisky proeverij te gaan. Toch gebeurde het. 25 hongerige mannen hadden het Kluis-honk weer weten te vinden. Een aardige delegatie was op de stalen ros uit Sittard afgereisd. Anderen uit verre oorden werden gebobt. De heren werden bij binnenkomst verrast doordat whiskymeester Frans voor iedere gast voor elke whisky een apart glas had uitgestald op de tafels.

Wie is Frans hoor ik u denken. Dat vroegen de meeste gasten zich ook af. Door de drukke periode in de slijterij van Werner had deze hulp ingeroepen van gastspreker Frans, bij sommigen beter bekend als “the whisky friend”. Frans heeft enkele jaren geleden een eigen whisky speciaalzaak gehad in hartje Sittard. Inmiddels bestaat het zaakje al even niet meer en Frans is zich gaan bezighouden met het zoeken èn vinden van de lekkerste whisky’s waarmee hij de slijters voorziet van de beste raad… voorraad.

Gastheer Frans verdeelde de eerste whisky onder de genodigden. Er ging een vlaag van wisselende emoties door de zaal. Frans kwam er al snel achter wat de reden van de rumoer was. Het was de manier van inschenken. Hij was een beetje verrast dat we normaal de fles gewoon rond laten gaan door de zaal en dat iedereen zichzelf bedient van het heilige water.

Gezien zijn ervaring kon hij melden dat een dergelijke tactiek snel mis kon gaan. Zo heeft hij ooit eens 112 moeten bellen al na de 2e (!) whisky. Nadat de meeste vreemde blikken waren getrokken kwam de aap uit de spreekwoordelijke mouw. Deze man kon prima tegen de alcohol maar kon blijkbaar moeilijk van het glas van Frans afblijven… (disclaimer: dit was 1 van de 492 grappen die Frans deze avond stond te tappen)

Door naar de orde van de dag: de whisky’s. 7 glazen stonden er voor onze geprikkelde neuzen dus er kwamen ook 7 whisky’s, daar kon je vergif op innemen.

De starter werd hartelijk ontvangen. Deze goedkope whisky kon je geen bult aan vallen. De nummer twee was het sherry-broertje van een port-whisky die we vorig jaar geproefd hebben. Murray McDavid bottelde deze overheerlijke Linkwood. De toon was gezet! Anco en Ronald hebben vooraf liggen zwoegen in de keuken om het volk van versnaperingen te voorzien. Stokbroodjes met zalm, tonijn en ander lekkers. Zoals altijd vonden de overbeladen schalen gretig aftrek. Er werd nog een sigaartje gepaft in de pauze waarna we onze weg weer vervolgden.

Hierna volgden allemaal heerlijke whisky’s. Frans heeft mijns inziens ons prima weten te verrassen. Immers was dit de eerste keer dat de organisatie niet voor de selectie whisky’s heeft gezorgd. Next! 2x uit het archief van de Hartbrothers en 2x uit de collectie van de Claxton familie. De dozen met flessen die meegedacht waren ter verkoop waren leeg voordat men het in de gaten had. Zegt genoeg over de kwaliteit die onze keeltjes afgleed.

In een volgende pauze werd er wederom voor gezorgd dat niemand iets tekort kwam. Schalen vol wraps deden de ronde. Deze zouden vandaag gerold worden door de vrouw van Wen, zij het niet dat deze batteraaf de eer aan zichzelf wilde houden. Ongelooflijk! Heeft die Wen gewoon stiekem alle wraps zelf staan te rollen. De zaal was ontroerd met de terugkomst van “onze Wen”. Geweldig om te zien dat hij ondanks alles niet bij de pakken neer gaat zitten en gewoon weer deelneemt en zodoende ook door iedereen omarmt wordt!

Als laatste werd afgesloten met een rokerige bom van Caol Ila, wederom met de grootste zorg gebotteld door Murray McDavid. Nadat de whisky door velen nog werd weggespoeld met een lekker biertje aan de bar ging uiteindelijk de poetsdoek door de tent en de sleutel in het slot. Tot volgend jaar!

Bart Huizinga