Nooit gedacht ooit nog terecht te zullen komen in een wereld van bestuurders en beleidsmakers. Het was mijn biotoop ook niet, al besef ik dat zonder ‘idioten’ die hun vrije tijd en, in zekere zin, hun gezin/ relatie opofferen om een vereniging, een bond of beweging in de lucht te houden, het sociaal-maatschappelijke leven een forse aderlating zou moeten ondergaan.
Toch raakte ik erin verzeild op zondag 8 december 2024. Voorzitter Arold had mij gestrikt om deel uit te maken van een delegatie van TTC Kluis die deelnam aan de informatiebijeenkomst, georganiseerd door de Sporttak Platform Tafeltennis Limburg (SPTL). Ik scheen geen eerste keuze te zijn geweest, getuige het gegeven dat andere voor TTC Kluis van belang zijnde ‘notabelen’ zich om legitieme redenen hadden afgemeld. Desalniettemin zag ik de uitnodiging als een welgemeend gebaar om mij duidelijk te maken dat ik er ‘nog een beetje toe doe’.
Arold diende als chauffeur van de dag, hetgeen inhield dat hij, alvorens de rit te aanvaarden naar Wessem, de Maasstad alwaar het evenement zich zou voltrekken, mij liet inschepen, om vervolgens Frans in Thull en daarna Hans in Munstergeleen te laten aanmonsteren. Koffie en vlaai dienden in Sporthal ‘De Tump’ pakweg een half uur later als opmaat voor een even informatief als inspirerend dagprogramma.
Allereerst was daar Han Gootzen, gastheer en spreekstalmeester van de dag namens SPTL, die de poorten naar mijn pingpongverleden weer even openstelde. Als jong broekie had ik hem bij TTV Swift, in de jaren ’60-’70 van de vorige eeuw een roemruchte vereniging in Roermond, zien binnenkomen. Ambivalente gevoelens verbind ik nog steeds aan zijn persoon. Een in de dop al groot talent, zes jaar jonger dan ik, dat mij, in mijn gloriejaren verkerend, snel al aan zijn zegekar zou binden. Zijn blijken van herkenning en het fragmentarisch delen van onze gemeenschappelijk beleefde eerste tafeltennisjaren zag ik behalve als het stappen in een warm bad, als een compliment omdat hij mij blijkbaar niet vergeten was.
Han, weliswaar altijd wat kleiner van stuk gebleven – ik herkende hem niet bij onze hernieuwde kennismaking, omdat ik mij hem groter had voorgesteld – was groots in zijn gloriejaren. Hoog niveau in de landelijke competitie, deel uitmakend van zowel jeugd- als seniorenselectie van het nationale team en ‘the killing guy’ van een Chinese wereldverdediger op het WK in Birmingham in 1977. Hij was nooit vrij geraakt van het tafeltennisvirus, blijkens zijn functie als accountmanager van SPTL voor de regio Zuid Nederland. ‘The hot shot’ van welheer zette met een powerpoint presentatie uiteen, waarmee men zowel op landelijk als regionaal niveau op tafeltennisgebied bezig was en waar men naar toe wilde.
Om het gehoor, een vertegenwoordiging van zeventien Limburgse verenigingen, een concreet beeld te helpen verschaffen van hoe doelen en beleid vertaald kunnen worden naar vruchtbare ontwikkelingen en resultaten binnen een vereniging was Bart Ploemen, bevlogen voorzitter van TTV Sittard, gecharterd. Met een even aanstekelijk als humorvol betoog deed hij de luisteraars in een bui van opgeleefd optimisme over de pingpongtoekomst van Limburg geraken.
En toen deed ‘La Divina’ van de vaderlandse ‘celluloid-en-bat’-beweging haar opwachting. Bettine Vriesekoop verschafte haar gehoor in Jip en Janneke taal inzicht in de betekenis van een taoïstische levenshouding voor maximaal presteren in de topsport. Dit gelardeerd met korte filmpjes met haar voormalige Chinese trainster en haar mentale coach. Vervolgens kon men gebruik maken van haar signeersessie. Haar boeken ‘Chinese wijsheid in een balletje’ en ‘Heimwee naar Peking’, mét een persoonlijke boodschap en handtekening van haar dus, vonden gretig aftrek.
Kelly van Zon, viervoudig para-Olympisch kampioen in de dames enkelspel klasse werd vanwege haar uitzonderlijke prestaties gefêteerd en in de bloemetjes gezet en een waardebon voor een tweedaags verblijf met overnachting in Maastricht overhandigd. Kleine, kritische noot van mijn kant: het had wel iets meer gemogen, gelet op de statuur die deze dame onderhand in het vaderlands tafeltennis verworven heeft. Een onderscheiding en het vertonen van fragmenten van bijvoorbeeld haar finale op de Olympische Spelen in Parijs zouden op hun plaats geweest zijn.
De lunch daarop volgend was, net als de ontvangst eerder, puik geregeld. Tomatensoep, belegde broodjes en broodjes kroket vonden snel en gemakkelijk hun weg naar de ondertussen steeds aan het knorren geraakte magen. Tevens was er gelegenheid te ‘netwerken’, oude koeien uit de sloot te halen en voorlopige afspraken over een toekomstige samenwerking met andere verenigingen te maken. ‘Good old’ Bèr Verjans, jaren geleden lid van JNG en Geleen ’60 in Oud Geleen en gevreesd tegenstander van menig Kluizenaar, maakte zich sterk voor een sportieve ontmoeting tussen de recreantenlegioenen van Megacles Weert en TTC Kluis.
Het middagdeel werd geheel besteed aan de activering van alle aanwezigen. Na een gloedvol betoog van een vertegenwoordiger van Table Stars voor het belang van het geënthousiasmeerd krijgen van beginnende jeugd en de oudste generaties, ongeacht talent, afkomst, fysieke en mentale mogelijkheden, kon de meute gebruik maken van de faciliteiten die de pingpongsport momenteel biedt. Zowel de speelzaal van TTV Westa als de sporthal waren ingericht voor de meest uiteenlopende (re)creatieve tafeltennisactiviteiten, van pushpong (schuiftafeltennis) tot het spelen tegen een robot, van het trachten te raken van op luchtstromen dansende kleine balletjes tot het spelen op hindernistafels met de meest uiteenlopende trendy prints. Kortom, het werd een happening waaraan vooral volwassenen met een kinderlijke geestdrift en een jeugdig enthousiasme deelnamen. Als dit niet ook net zo aanstekelijk zou werken voor de jeugd, dan weet ik het ook niet meer.
O.a. Kelly van Zon en Gerald van Grinsven lieten daarnaast zien tot welk hoog niveau men kan geraken als met trainingsijver en discipline de fysieke belemmeringen kunnen worden gecompenseerd. Tevens werd onder leiding van ‘La Vriesekoop’ een welpengroep met even strakke hand als stimulerende input door een minitraining geloodst.
Of het nu de vermoeidheid en de door het geplengde zweet toegenomen dorst is geweest of dat Max Verstappen zojuist gestart was in de Grand Prix Formule 1, in ieder geval liep de sporthal redelijk snel leeg. Het zal een combinatie van deze factoren geweest zijn die ervoor zorgden dat nog even onder het genot van een biertje en een happy snack nagepraat en nagenoten kon worden.
Het Sporttak Platform Tafeltennis Limburg hád zich al van haar beste kant laten zien, maar deed er in de nazit nog een schepje boven op door het gratis verstrekken van de hapjes en de drankjes én ter beschikking stellen van een toolbox voor elke vereniging om het clubpingpong nieuw leven in te kunnen (blijven) inblazen … inclusief een exemplaar van Bettines boek ‘Chinese wijsheid in een balletje’.
Voldaan en geïnspireerd zetten Frans, Arold, Hans en ondergetekende om pakweg 15.00u weer koers naar Munstergeleen, Thull, respectievelijk Geleen.
Het zijn blijkbaar deze evenementen die helpen om te blijven geloven dat tafeltennis wel degelijk toekomst heeft. Alhoewel ik mij op deze dag aanvankelijk een beetje een kat in een vreemd pakhuis voelde, bleek ik achteraf verlost van mijn koudwatervrees jegens de beleids- en vergadercultuur die natuurlijk onlosmakelijk verbonden is aan het in de lucht houden van het verenigingsleven, of het nu muziek, kunst- en cultuur of sport betreft. Mijns inziens is het verenigingsleven de ruggengraat van een gezonde, vreedzame, sociale samenleving. Het is haast een misdaad dat de overheid de overweging heeft/ had om op deze maatschappelijke disciplines te bezuinigen. Dankzij bevlogen en inspirerende mensen en een op nieuwe mogelijkheden en kansen geschoeid beleid is er ook voor ons spelletje met bal en batje reden tot hoop en optimisme. Ik denk dat ik toch maar weer eens voor nieuwe rubbers ga. Hopelijk kan ik er nog genoeg verslijten.
T. Opspin (09/12/24)
