Het beste van twee werelden
Hij belde aan op een verloren doordeweekse dag, een oud-collega waaraan ik prettige herinneringen overgehouden heb. We wonen bij elkaar in de buurt, niet gek dus dat we elkaar regelmatig tegenkomen, meestal op het grondgebied van Glanerbrook dat Peter Smeetz, want om hem gaat het, als tweede habitat heeft. Behalve dat hij regelmatig als ‘stand in’ badmeester fungeert, is hij ook innig verbonden met de schaatsvereniging daar ter plekke. En dat in verschillende hoedanigheden.
Juist dat bleek de reden te zijn waarom hij zich meldde bij mijn voordeur. Een kop koffie later werd duidelijk waarvoor hij kwam. Het schaatsseizoen was vanwege het tegenvallende winterweer letterlijk in het water gevallen. De schaatsvrienden waren niet aan hun (baantjes) trekken gekomen. Als ‘tegenprestatie’ had hij bedacht om een sportmiddag voor de leden te organiseren. De combinatie tussen dit voornemen en zijn wetenschap dat ik lid was van TTC Kluis hadden hem zijn weg naar mij toe doen vinden. Of de pingpongclub hierin ook iets kon betekenen?
De vraag stellen, was ze meteen ook beantwoorden. Natúúrlijk kon dat, al vond ik dat de voorzitter van Kluis hierover eerst benaderd moest worden. Er werd snel geschakeld en gehandeld, hetgeen resulteerde in een vooroverleg over de invulling van en de organisatie rondom het door de schaatsclub geplande evenement. De happening zou plaatsvinden in de grote zaal van de Hanenhof, de voormalige tempel van de grote namen uit de eertijdse popmuziek. Behalve tafeltennis, stonden ook dans, sjoelen en boogschieten op het programma. Deze laatste sporttak zou op locatie van de desbetreffende vereniging plaatsvinden. Bijkomstig doel was immers dat er leden geworven werden in plaats van verloren.
Het ‘format’ lag er en TTC Kluis gaf definitief groen licht voor participatie. Daarmee werd een optie genomen op het script dat de vaste ‘crew’ van Kluis bij dit soort klussen pleegt te hanteren. Mankracht was er. Eerstbetrokkenen, Arold Gijsen, Jos Meijs en ondergetekende waren al beschikbaar. Hans Geraerts was snel gevonden om een kwartet te formeren. Bleef alleen nog over het transporteren van het materieel naar het ‘Ziggo Dome’ van Geleen. Voor de invulling van het programma op die dag waren er de nodige alternatieven om de doelgroep – het bleek later om twee echalons te gaan van respectievelijk 10 en 14 deelnemers uit alle leeftijdscategorieën – naar wens te bedienen.
Het getransporteerd krijgen van de vier tafels die nodig geacht werden om de pingpongers in spé intensief geactiveerd te krijgen leek wel een dingetje te worden. Het voordeel van de hedendaagse tafeltennistafels is dat ze zeer solide en hufterproof zijn, als minpuntje geldt dat ze loodzwaar zijn vanwege de robuuste metalen onderstellen. De gangbare tafels van Kluis zijn ook nog eens uit één stuk, behalve gelukkig het intervalexemplaar in de achterste uithoek van de Jos Meijshal en een ‘oud paard’ uit de berging. Een ‘versleten beestje’ (Heemskerk of Cor du Buy … weet u het nog) werd bij Arold onder het stof uitgehaald. Restte alleen de vraag nog hoe aan een vierde tafel te komen.
Wederom bleek dat uit nood goede raad geboren wordt. Er was een vierde tafel beschikbaar. Alleen … die moest bij Bie Os, het KBO-gebouw in Beek opgepikt worden. Om een lang verhaal kort te maken: dat gebeurde, maar het logistieke proces eromheen kan in korte bewoordingen onmogelijk hier beschreven worden.
Het zware materieel werd, verdeeld over twee dagen, naar de Hanenhof getransporteerd, het kleine spul (afrasteringen; kleine speeltafels, ballenrapers, batjes, balletjes, reclameborden, pilonnen en flyers) vond zijn weg op de zondagochtend. De inrichting van de zaal en het later invulling geven aan het programma waren vervolgens routineklusjes die uiteindelijk als resultaat hadden dat er een aangename kruisbestuiving plaatsvond tussen een aanstekelijk enthousiast deelnemersveld en een geëngageerd Kluisteam (Jos Meijs; Hans Geraerts; Arold Gijsen en ondergetekende) waarmee weer eens bewezen werd dat sport verbroedert/verzustert en de wereld zich, hetzij dan in kleiner verband, van een mooiere, vrolijkere en vredelievendere kant kan laten zien.
Iedereen happy en tevreden dus. De prettige afdronk daarna in het grand café hielp de lichaamsvochthuishouding weer een beetje op peil te krijgen. In omgekeerde volgorde vonden de pingpongrekwisieten daarna hun weg terug naar de oorspronkelijke locaties, respectievelijk eigenaren. Ook weer verdeeld over twee dagen. Dat hierbij logistiek ook weer het nodige in het garen gehangen moest worden behoeft geen betoog.
Hoe dan ook, zonder inzet, commitment en verenigingsgeest wordt er niets tot stand gebracht. De geïnvesteerde tijd, de moeite, het zweet, het gekreun en gezucht bleken belangrijke ingrediënten te zijn geweest voor een zeer geslaagd sportevenement tijdens welk mensen met een sportieve inslag met elkaar kennismaakten en een deugddoende en gelukzaligheid biedende middag met elkaar beleefden. En daar gaat het uiteindelijk toch allemaal om.
Peter, bedankt voor het ons in de gelegenheid stellen om ‘onze’ sport te promoten, maar ook om erachter te komen dat schaatssportverslaafden ontzettend leuke mensen zijn.
Hans, Arold en Jos, ‘brothers in arms’ dank voor het klaren van deze ‘klus’. Hopelijk is het niet de laatste.
T. Opspin
