Shame, disgrace, fake and nasty
Juist in een periode waarin we wereldwijd een verraderlijk en moeilijk uit te roeien virus van ons lijf, of liever úit het lijf proberen te houden vindt er mondiaal een nog groter en de toekomst ernstig bedreigend proces plaats. … Dat van kwalijke microben, bacillen, zweren, gezwellen en ontstekingen die zich bij nogal wat zelfgeproclameerde en anders op dubieuze gronden – te noemen valt daarbij corruptie, grootkapitaal en familiaire machtshandhaving – gekozen wereldleiders met name in hun hersenen genesteld hebben en die hun kwalijke effecten over de mensheid verspreiden zonder dat die daarop staat te wachten, er zelfs fundamenteel afkerig van is.
De dreiging komt niet van buitenaf. Nu moeten de gelederen niet gesloten worden om een nooit eerder gesignaleerd en gedetermineerd monster te bestrijden. Het gevaar bestaat er in dit geval uit dat in nogal wat landen op deze aardkloot het paard van Troye is binnengehaald. Een ogenschijnlijk aardige, menslievende viervoeter die, wanneer hij eenmaal het vertrouwen van een sociale gemeenschap gekregen heeft, zich plots profileert als infiltrant met kwade bedoelingen jegens juist hen die in hem geloofden.
Exponenten daarvan heb je in alle rangen en standen, in allerlei vormen en uitingen, in klein verband en op het mondiale politieke podium. Despoten, machtswellustelingen, corrumpeurs en onderdrukkers vind je in het bankierswezen, binnen woningcorporaties, zorginstellingen, verenigingen en stichtingen. Hun roem, eerder hun beruchtheid reikt gelukkig niet verder dan de gemeentelijke of provinciale grenzen en invloedssferen. Als het echter om een dreigende wereldramp gaat en werkelijk leiderschap en ‘zuiver in de leer zijn’- denken en handelen zich als kernkwaliteiten wereldwijd openbaren wordt het kaf pas echt van het koren gescheiden en komen de zwakkeren onder de machthebbers als kurken bovendrijven. Karakters en persoonlijkheden komen óf nu eindelijk écht tot hun recht óf worden hard en pijnlijk ontmaskerd. Het enige dat rest is dan de keuze maken tussen nederigheid, kleur bekennen, luisteren naar anderen, de expertise dáár laten liggen waar die het meest voor handen is, de gemeenschap willen dienen door in onderlinge professionele afstemming eigen en andermans kwaliteiten te benutten als stootblok tegen een grote pandemie óf willens en wetens een karikatuur maken van jezelf en bereid zijn om het land waarover je regeert van de regen in de drup te helpen.
Merkel, Macron, Conte, Johnson – ja, ondanks de Brexit, ook híj – onze eigen goedlachse, eeuwig optimistische premier Marc Rutte en vele anderen schaar ik onder de categorie ‘wijze mensen en wereldverbeteraars’. Een man als Trump, maar ook zijn kompanen vallen mijns inziens onder het cohort ‘bedriegers en narcisten’. Het grootste verschil tussen deze twee groepen zit hem in de mate waarin je in weerwil van de kritiek en de verdeeldheid waarmee je als politicus nu eenmaal geconfronteerd wordt inhoudelijk, constructief en sociaal-communicatief jegens de omgeving, inclusief de oppositie blijft. Alleen dan neem je de samenleving serieus, dien je haar en neem je verantwoordelijkheid.
Hoe shockerend en wrang is het dan te moeten constateren dat juist de leiders van de wereldmachten Rusland en de Verenigde Staten niet thuis geven. De eerste niet omdat hij het principe huldigt: ‘Wie geknipt wordt, moet stilzitten’, hij de ernst van de Corona-situatie in zijn land onder de pet (lees: legerhelm) houdt en het moment afwacht waarop hij bloed ruikt en als weldoener voor ondergeschikte naties, maar ook voor concurrerende naties zoals de USA en China wil dienen. De gedachte dat er ook in zijn eigen nest ‘stront aan de knikker is’ moffelt hij weg in de verste krochten en spelonken van zijn bewustzijn. De tweede lijkt nooit begrepen te hebben dat zaken doen en politiek bedrijven weliswaar raakvlakken hebben, maar ook volledig verschillende entiteiten zijn. Hij heeft geld, héél veel geld, en een overweldigende macht en invloed, maar mijns inziens een sterk verarmd en ernstig verkalkt denkvermogen en geweten, de gemiddelde mens kent bescheidenheid en dankbaarheid en voelt zich gezegend met een liefdevolle omgeving, een bescheiden inkomen en een empathische en gewetensvolle geest. Is dat bijzonder? … Ja en nee. Velen kunnen aan dit profiel voldoen, al vertelt de financiële status en de geestelijke en lichamelijke gezondheidstoestand van veel mensen, té veel mensen, een schrijnend verhaal. Die brallende en brullende blaaskaak aan de andere kant van de grote plas zou zich daarover eens goed achter zijn oren moeten krabben.
Het is onverteerbaar te moeten constateren dat een verwend, dus nooit beproefd rijkeluiszoontje op de golven van het familiekapitaal denkt een wereld die hij eigenlijk niet begrijpt, misschien ook niet wíl begrijpen, naar zijn hand te kunnen zetten en wil doen geloven dat híj de ‘messias’ is die vooral het deel van de Amerikaanse bevolking dat onder de armoedegrens leeft en geen ziektekostenverzekering heeft voor zich te kunnen winnen. Tenzij het inspelen op nationalistische gevoelens, het appelleren aan de gouden tijden van ‘The Wild West’ en het tot levenswijsheid promoten van het sprookje ‘De nieuwe kleren van de keizer’ onderdelen uitmaken van een weldoordachte beïnvloedingsstrategie ben je mijns inziens echt de weg kwijt en heb je de aansluiting verloren met het hier en nu en de wereld. En toch ligt de macht, meer nog de onredelijkheid, de waanzin en het losgeslagen zijn van de wortels van humaniteit in de ongesteriliseerde handen van ‘Mister President Trump’. Hij draaikont, marchandeert, shockeert, ageert, schoffeert, pareert, beledigt en vernedert ter eer en meerdere glorie van de natie, waarvan hij, onuitgesproken, vindt dat hij die zélf is. Het échte virus vormt de man die ‘shame, disgrace, fake en nasty’ als vormgeving voor het visitekaartje van zijn ‘bedrijf’ en levensmissie heeft gebruikt en die zijn trawanten Bouterse, Poetin, Duterte, Bolsonaro, Orban en vele anderen van dit kaliber en, tragisch genoeg ook het arme, behoeftige en goedgelovige deel van de Amerikaanse bevolking als referenties heeft opgevoerd.
Moge de ‘common sence‘ van de Amerikanen ertoe bijdragen dat ons een tweede tijdperk Trump bespaard blijft. Een kat in het nauw maakt echter vaak rare sprongen. In nood kiest iedereen voor de vlucht naar voren. Zeker als zijn leven op het spel staat. Het stelt mij enigszins gerust dat ‘the Mandarin Man’ steeds meer van zich af begint te slaan en dat zijn critici hun klauwen meer en meer in zijn zich zelf toegemeten onaantastbaarheid durven te slaan. Het net sluit zich steeds meer om hem heen. Moge een tweede ambtstermijn van ‘Devastating Donald’ de wereldbevolking bespaard blijven. We moeten verder in vrede en voorspoed, vooral nu. Met een man die slechts leeft in zijn eigen ‘Ivory Trump Tower’ gaat dat zeker niet lukken. Geef mij dan Marc maar, die dagelijks met zijn fietsje in de vroege ochtend de weg naar zíjn torentje en in de kleine uurtjes zijn route terug naar huis weer vindt.
In het kleine schuilt het grootse dat zich uitbetaalt als er écht werk aan de winkel is. ‘The Donald’ kan daar nog een flinke punt aan zuigen.
T. Opspin
