De tijd dat een zware delegatie senioren van TTC Kluis afreisde naar Panningen – een langere periode al de pleisterplaats waar pingpongfanaten elkaar ontmoeten om de strijd aan te gaan voor de prestigieuze provinciale titels – ligt niet eens zó ver achter ons. Namen als Marutiak, Frunt, Op den Kamp, Snijders, maar ook Herberigs, Finders, Snijders (zus van …) en Kuijpers zijn misschien net nog niet uit het collectieve geheugen gewist als het gaat om het noemen van oud-Limburgs kampioenen in de hoogste klassen. De mindere goden bij Kluis die zich in hun categorie de beste van Limburg mochten noemen zijn al helemaal in de anonimiteit verdwenen. Datzelfde geldt in ruimere mate voor de jeugdafdeling van onze vereniging. De lange rij aan jeugdige kampioenen is, zonder daarbij de vele talenten die de voorbije decennia ongeduldig aan de voordeur van de gevestigde orde rammelden tekort te willen doen, niet echt veel langer geworden.
Natuurlijk, in de Kluis-analen vallen ook bij de jeugd meer dan genoeg individuele successen te traceren. ‘As we are speaking’ schiet mij zomaar de naam Ralph op ’t Broek te binnen. Maar … hoe men het ook wendt of keert, in het algemeen bleef de spoeling dun de laatste jaren. Ook de editie van 2020 leek aan te sluiten in het rijtje ‘leuk, gezellig, maar prestatief gezien niet iets om over naar huis te schrijven’. De wind stond al niet gunstig. Zeker bij de senioren niet. Welgeteld twee aanmeldingen kwamen er binnen bij ‘Long Tall’ Lotz, die ook dit jaar de functie als doorgeefluik vervulde naar het organiserend comité in Noord-Limburg. ‘Lize Lottes Lover’ Bart Huizinga was gelukkig weer eens toe aan een verzetje na een lange periode van inspiratie- en energieloosheid en pingpongdroogte. Hij schreef zich dus ‘voor de joeks’ in.
‘De Beul van Bakoe’, Azad Gamzaev was ook dit jaar een zekerheidje. De pingpong ademende en door alle wateren van het internationale toptafeltennis gewassen reus uit Azerbaidzjan – hij was ooit bondscoach van het land aan de Kaspische Zee en mag o.a. wereldspeler Samsonov tot zijn vrienden rekenen – was er dit jaar weer bij. Dat hij het tegen de aanstormende topjeugd van Limburg in de hoogste klasse niet redde zegt niets over zijn niveau, noch over zijn ambities. Azad kwam van ver, letterlijk en figuurlijk. Volk (lees: familie, buiten zijn gezin dan) en vaderland verlaten, met vrouw en kinderen als nomade gezworven tussen diverse AZC’s in Limburg, uiteindelijk als A-statushouder in Maastricht een bestaan opgebouwd, zijn kinderen grootgebracht en ‘op hun plek gekregen’ en nu met zijn lief genietend van het eerste kleinkind. Als je dat alles moet combineren met training geven aan de jeugd en competitie spelen op derde en tweede divisie niveau met ‘dolle honden’ als ‘the Angry’ en ‘the Magician’ is het niet gek dat je hier en daar steken laat vallen. Zeker als je zes kruisjes achter je leeftijd hebt staan (Sorry Azad. … Toch zie je er als 60-jarige best nog goed uit. … En dat voor een opa?!).
Bart was een heel ander verhaal. Behoorlijk begiftigd met balgevoel, veelzijdigheid, spelinzicht én competitieve nuchterheid was hij aan de zijde van ´die Peitsche´ Monique Kuijpers de regisseur geweest die TTC Kluis enkele jaren geleden aan de zoveelste provinciale titel, weer een keer in het dubbel, hielp. Gezinsuitbreiding, verandering van baan, verbouwing en verhuizing én daarbij, net als Lotje, het verenigingsethos hoog in het vaandel willen blijven dragen is zelfs voor een onverbeterlijke optimist en relativist teveel. Wat fantastisch dan dat ´dae lange löris´ de Limburgse titel behaalde door in de finale met 3-1 te winnen van Ger Bos (Koningslust) waarvan hij in de openingspoule nog kansloos verloren had.
Of dát de voorbode is geweest van de ‘hype’ die een dag later vat kreeg op de ‘Kluisbeweging’, die bestond uit negentien losgeslagen, frank en vrij en ‘frisch und fröhlich’ zich aan het spel met bal en batje overgevende jonge honden? Niemand kan het zeggen. Blijkbaar is er meer tussen hemel en aarde. In ieder geval was het in de lagere juniorenklassen Kluis wat de klok sloeg. Werden de titels in de hogere regionen verdeeld tussen redelijk gevestigde en gesettelde tienertalenten, in het onderliggende ‘segment’ werd er speels, maar niet minder fanatiek en gedreven gestreden om sportieve eer en glorie. Op de golven van het enthousiasme van ouders en het meeleven van clubgenootjes – de Kluis-clan nam gewoon bezit van het Limburgs tafeltenniswalhalla dat de Piushof heette – werden aansprekende prestaties geleverd en successen geboekt en steeg menigeen boven zichzelf uit.
Wat volgens mij aanvankelijk een herhaling van zetten zou worden (alweer een LK met weinig animo en enthousiasme) pakte uit als een grote happening dankzij een forse delegatie van pingpongende ‘pups’, betrokken ouders en toegewijde coaches en trainers die in innige verbondenheid en goede verstandhouding een passie met elkaar delen. De resultaten en prijzen komen dan, als onverwachte bijvangst, vanzelf. De medaillespiegel als afsluiting van dit stukje is daarvan een sluitend, niet te weerleggen bewijs.
Het zal niet verbazen dat ik heel blij was van dit alles getuige te mogen zijn, ook al pikte ik slechts het staartje van de dag mee. Anco ‘the Walrus’ Balfoort had mij kunnen verleiden om gedurende de ‘spare time’ van het toernooi mijn bescheiden expertise op het gebied van coaching ter beschikking te stellen. Hoewel slechts een in het enkel spelende ‘springveer’ en twee in het dubbel acterende vechtjassen mij op mijn grijsblauwe ogen wilden geloven – ik bleef bij beide partijen als een ingevlogen Advocaat of Hiddink helaas wel op de 0 staan – ging mijn grote hart voor de sport en de jeugd weer eens harder kloppen. De aanblik van zoveel onbevangenheid, plezier en betrokkenheid op elkaar deed mij terugdenken aan de jeugdjaren die ik sleet in de vele sporthallen in Limburg en buiten de provinciegrenzen. Sport is van alle tijden bleek weer eens … en voor alle leeftijden. Bettina, Anco, Lotje, Bart, Azad, Ying, Job, Jelle, Andy, ouders en alle anderen die ik wellicht vergeten ben te noemen: you did a great job. De afsluitende ‘grande bouffe’ bij McDonald’s zal zeker de kroon op de samenwerking tussen generaties zijn geweest. … Misschien had ik tóch mee moeten gaan.
Als gouden randje om deze gelukzalige dag hierbij, zoals eerder aangekondigd ‘de galerij der gelauwerden’:
Dubbel 1ste klasse:
hoofdronde: 2de Milan/Muhammad
troostronde: ¼ finale Sem/Melvin
Dubbel 2de klasse:
hoofdronde: ¼ finale Jamie/Ruben
troostronde: ¼ finale: Gabriël/ Boris w.v. Melvin/Daan;
Gabriël/ Boris; 4de plaats
Dubbel 3de klasse:
hoofdronde: Bent/Tristan: Limburgs kampioen ½ finale Mare/Isa
¼ finale Koen/Tijs
troostronde: finale Wouter/Johan (Destatec): 2de plaats
Enkelspel:
meisjes welpen D:
troostronde Isa 2de plaats
welpen/starters:
hoofdronde ½ finale Koen
troostronde Tijs Limburgs kampioen
½ finale Wouter
meisjes kadetten B/D:
troostronde ¼ finale Mare
meisjes pupillen A/B/D:
finale hoofdronde Lienke (2de plaats)
jongens welpen D:
troostronde ¼ finale Jamie
½ finale Melvin (2de plaats)
pupillen D:
hoofdronde ¼ finale Ruben troostronde ¼ finale Boris; Tristan
1/8ste finale Daan; Bent; Gabriël
jongens kadetten D:
troostronde ¼ finale Sem; Muhammad ½ finale Milan
That’s all fooks. Untill next year.
T. Opspin
