Carice van Houten, de ons onlangs helaas ontvallen Martine Bijl, Thijs Römer, Kees Hulst en nog anderen maakten in 2012 ‘Alles is familie’ tot een uiterst vermakelijke en succesvolle bioscoopfilm. Een ‘remake’ ging in première op 15 juni 2019. In voornoemd cinematografisch product worden de perikelen, misverstanden en intriges tussen mensen die door de wetten der genetica met elkaar verbonden, eerder tot elkaar veroordeeld zijn, op schurende en tegelijk amusante wijze uitgelicht.
De geschiedenis herhaalt zich op die zaterdag in juni 2019. Het script lag er dus al zeven jaar, maar werd deze keer ‘űber die Bűhne’ gebracht met het thema: Pingpong verbindt en maakt mensen gelukkig’.
Lizelotte, alweer zíj, regisseerde met strakke hand, maar ook aanstekelijk enthousiasme alles en iedereen om het familietoernooi tot een succesvolle en sfeervolle afsluiting van het tafeltennisseizoen te maken. ‘Lotje’ kent haar pappenheimers inmiddels wel en wist dus de juiste mensen op hun kwaliteiten aan te spreken en in te zetten. Het resultaat was een happening die aanspraak maakte op het maximale aantal beschikbare pingpongtafels. Immers, complete gezinnen hadden zich aangemeld. Om en nabij honderd geïnteresseerden hadden kenbaar gemaakt gezamenlijk het pingpongreces in te gaan. Of dat met of zonder sportieve inspanningen gepaard ging bleef in het midden. In ieder geval wist de ingevlogen cateraar dat hij vol aan de bak moest met het braden van koteletten, worsten, hamburgers en spekrepen. … Maar dat was later.
Eerst echter werd achter de tafels strijd geleverd om een bevestiging te krijgen van de gehoopte of aangenomen status binnen de vereniging. Het scenario dat hiervoor bedacht was week af van wat eerder op de site meegedeeld werd. Oorspronkelijk concept was dat familieduo’s volgens het Davis Cup-systeem de strijd met elkaar zouden aanbinden. Eens te meer bleek dat wat door de geest gedacht en beoogd is, ingehaald wordt door feiten en gebeurtenissen. Meer concreet: een ontstellend, desondanks in stille euforie ontvangen aantal aanmeldingen noopte de organisatie tot een drastische ingreep in het format van het toernooi. Er werd gespeeld in poules van vijf waarbij leeftijd, familiaire banden, niveau en geslacht geen criteria vormden voor het vaststellen van de indeling. In het licht van de tijdsgeest een moderne opvatting over gelijkstelling en integratie.
De meute ging dus de strijd aan waarbij verschil in ervaring, talent en fanatisme de smeltkroes vormden voor zowel ludieke ontmoetingen als onverwacht spannende confrontaties. Losgeslagen van genetische connecties wist iedereen in zijn poule het hachje heel goed te redden. In een hectische, bijna ongeorganiseerde ambiance werd het wedstrijdschema afgewerkt. Later instromende supporters gaven de Jos Meijshal alleen maar meer het imago van een drukbevolkte bijenkorf. En zoals dat in een bijenkorf gaat weet niemand wat de ander doet, maar verricht iedereen vol overgave wel zijn eigen taak met als uitkomst dat het grotere geheel als een zwerende vinger klopt. Dat gebeurde ook op die 15de juni 2019. Illustratief beeld daarvan was dat in de zaal om 18.00u nog werd gespeeld voor de podiumplaatsen, in de kantine de zoveelste Erdinger en Leffe de bar passeerde, het meubilair herschikt werd en voor een deel verhuisde naar de parkeerplaats alwaar de apotheose van deze dag zou plaatsvinden … de barbecue. Wie wát deed, móest doen, was van te voren in het script niet vastgelegd. Dat bleek achteraf ook overbodig. Als mensen, verenigd door een passie, elkaar niet eens zo goed kennend en dus ook niet echt vertrouwd zijnd met elkaar – of ook weer wél – doen wat er gedaan móet worden zonder dat daarover afspraken gemaakt hoeven te worden of afstemming plaats dient te vinden, een dag tot een feest, in letterlijke zin, tot een extatische familiedag kunnen maken, dan doet TTC Kluis het zo slecht nog niet. Al helemaal niet als men het verenigingsleven afzet tegen de samenleving die zich steeds moeilijker ontworstelt aan het woekerende individualisme, het eerder ik- , dan wij-georiënteerde denken. In die zin … Lotje, dus ook Bart, Anco, Sharon, Marc en iedereen die in ‘front- and backoffice’-functies deze dag tot een overweldigend succes hebben gemaakt, bedankt voor jullie oeverloze energie, overgave en loyaliteit aan de tafeltennissport en het verenigingsleven.
J. Bocken
