Achteraf keken de leden van het begeleidingsteam van TTC Kluis elkaar voldaan in de ogen. De missie was volbracht … én geslaagd. Toen de storm nog moest losbarsten stonden de blikken eerder gereserveerd. Geen wonder. Als je weet dat je binnen luttele uren zo’n 300 leerlingen door een zeer strak aan tijd gebonden animatieprogramma moet jassen en er voor het startschot nog gesleuteld moet worden aan het scenario word je er niet geruster op.
Het bleek allemaal loos alarm. Na een kort en krachtig spoedberaad van de Kluis- crew werd de sporthal bij basisschool De Driesprong in Oud Geleen ingericht en verdeelde Jos Meijs de rollen. Nét op tijd, want de eerste groepen – de kleintjes – stonden al te trappelen om los te gaan. In een parallelle constructie doorliepen de eerstelingen in een half uur een turbotraining tafeltennis in al zijn varianten. Driemaal tien minuten mét steeds een korte instructie, een welkomstwoordje en een mini- evaluatie: vaart en afwisseling in het programma waren dus verzekerd. De lijfjes waren dientengevolge snel opgewarmd en de hoofdjes gauw rood aangelopen. Er was gewoon geen tijd voor de spruiten om zich met andere dingen bezig te houden. De pief-paf-poef- reactie-oefeningen, het spel met ballonnen, touwtje springen, ladderlopen en de estafette aan de tafel zorgden ervoor dat op speelse wijze ingespeeld werd op balgevoel, voetenwerk en het echte grote werk. De formule werkte, getuige het enthousiasme waarmee de pupillen in de weer waren. Dat werd nog eens gevoed door de begeesterende “input” van de “crew” en de naadloze aansluiting van de verschillende onderdelen.
Het spits was eraf. Het moest goed komen zo. Tijdens het bliksemberaad tussen de eerste en tweede lichting werden kleine organisatorische en logistieke vlekjes weggewerkt. Ademhalen voor het team was er bijna niet bij, want de binnenkomst van nieuwe en het vertrek van “afgewerkte” groepen gingen hand in hand. Hectiek alom dus, maar nimmer chaos. Eerder was het een gezellig drukte.
Het kwartiertje pauze na de eerste vier groepen diende als oase van rust. Even kans om wat te drinken of om te plassen. Voor Jos was het een mooie gelegenheid om bij het team te polsen hoe men het allemaal verwerkt had. Een en al positivisme en engagement. Laat ze maar komen die volgende groepen. Het bedrijf tussen de korte ochtendbreak en de lunchpauze verliep eveneens gesmeerd. Er kon steeds meer geteerd worden op automatismen, hetgeen de dynamiek en snelheid in het programma van de zes groepen die de revue passeerden alleen maar ten goede kwam.
Desalniettemin kwam de grote onderbreking als geroepen. Jos fourageerde het team met etenswaar van de Jumbo, de jeugd – Anouk, Femke, Kim en Job – leutte een beetje over wat haar op dat moment bezighield en de oudjes – de twee Jannen, Piet, John, Jos en Bert zochten even afleiding in het zelf ballen achter de tafel, herschikken van het slagveld of gefilosofeer over wat er binnen een vereniging allemaal reilt en zeilt. Christel zag het allemaal op een afstandje en opgenomen in haar eigen gedachten aan.
Gesterkt door spijs en drank ging men de middagsessie in. Geruggesteund door de positieve ervaringen van de ochtend werden de toenemende vermoeidheid, de groter wordende bewerkelijkheid en het toenemende volume van de klassen weerstaan. Dat moest dan wel zonder de strakke en resolute tijdsbewaking van Bert, die alleen bij het ochtendprogramma kon zijn. Voordeel was wél dat zijn snerpende fluitje geen aanslag meer kon plegen op de tere kinderoortjes. De robuuste, maar toch meer gehoorvriendelijke stem van Jos diende als prima alternatief.
Op de valreep kreeg de mentale weerbaarheid van het begeleidingsteam een knauw. Blijkbaar waren er positieve signalen over het door TTC Kluis aangeboden programma tot in de uiterste hoeken van De Driesprong doorgedrongen. Beloning voor de Kluis-crew: er werd een extra lichting leerlingen aangemeld, ongeveer vijftig in getal. Ook die klus werd, terend op de euforie over het al bereikte succes, met verve geklaard. Maar daarna was het dan ook helemaal op. Hoewel, even snel en efficiënt als de materialen vroeg in de morgen waren getransporteerd van de Jos Meijshal naar de basisschool en waren uitgezet in de hal, vond het materieel zijn weg ook weer in tegengestelde richting.
Eind goed, al goed: een onderhoudend programma dat veel enthousiasme genereerde bij de leerlingen, waarderende opmerkingen van leerkrachten, een uitstekende teamgeest bij Kluis en “last but not least” een warmte gevend gevoel bij het besef iets voor de samenleving betekend te hebben.
Christel, bedankt voor je stille, maar even nuttige aanwezigheid. Anouk, Femke, Kim en Job, heerlijk om te zien hoe betrokken jullie zijn bij de sport en bij de club. Piet en Jan van A., wat waren wij zonder het commitment van de recreantengroep. Jan B., Bert, Jos en John, als er geen steunpilaren zijn stort een bouwwerk in elkaar. Maar TTC Kluis stáát … als een huis, mede dankzij jullie.
Dit alles was ook niet mogelijk geweest als de stille kracht achter deze onderneming, de architect en regisseur achter de schermen niet zóveel tijd en energie in de voorbereiding had gestoken … Lize Lotte ….. ook jij …. chapeau!!
T. Opspin
Meer foto’s vind je hier!
